Dwa tygodnie. Bardzo dobre single, niejeden koncert – powiedziałbym nawet, że w liczbie znacznie przekraczającej ostatnią średnią – jeden pełen album i kilka wywiadów. Sporo naprawdę fajnych rzeczy, a następne są już w drodze.
Czterdziesty szósty odcinek Ta rzecz tu się dzieje obejmuje posty od 23.01.2023 do 5.02.2023.
Z okazji nowej płyty Parannoul podrzucam okładkę To See the Next Part of the Dream – jeśli nie znacie, to warto sprawdzić południowokoreańskie indie/shoegaze. Specyficzne, ze sporą ilością hałasu, przesteru przechodzącego w noise, ale fajne. Link do Bandcampa tutaj.
Zaczynamy jazzem, niemal jak w przypadku audycji. Mamy nowość od Kacpra Krupy, o którym wspominałem kilka postów temu, ale tym razem mowa już o całej płycie. Dzięki uprzejmości autora miałem wgląd w ten materiał trochę wcześniej, zdążyłem się zatem oswoić i mogę powiedzieć, że First Snow jest neoklasycznym, stworzonym niemal całkowicie samodzielnie spokojnym, albumem, skupionym na kontakcie z przyrodą. Warto posłuchać całości!
Powiem wam, że słyszałem od jednej osoby, która była na koncercie Zimy Stulecia w październiku w Mazowieckim Instytucie Kultury, że na tle Błota i EABS nie jest to jakieś ekstra, że brakuje sekcji dętej i takie tam. I teraz zastanawiam się, czy to po prostu ja i kwestia moich oczekiwań, czy przestrzeń Domu Kultury KADR jest jednak bardziej przyjazna, bo siadło jak najbardziej.
Latarnik i CancerG proponują numery, które z oczywistych względów zawierają trochę mniej instrumentów niż utwory obu pozostałych formacji. Nie jest jednak tak, że dzieje się mało: Marcin Rak wyśmienicie gra na perce i padzie, a Marek Pędziwiatr korzysta ze wszystkich dostępnych narzędzi poza mikrofonem – naliczyłem, jeśli się nie mylę, cztery klawiatury i sampler. Efekt był tym lepszy, że dopisało oświetlenie, które skojarzyło mi się z tym z występu wh0wh0 z ubiegłorocznego SEA YOU, a więc z oszczędnym, korzystającym w dużej mierze z chłodnych barw.
Wracając do nastawienia: jeśli nie oczekujecie jazzu w tym dość klasycznym rozumieniu, tylko pójdziecie bardziej na darkwave z jego elementami, to się wam spodoba. Zima Stulecia to chyba najbliższy muzyce klubowej materiał, który wyszedł od tych gości. Oczywiście, są takie tracki jak Roztopy, które fajne dają po ryju, ale jest tu naprawdę dużo rytmów mieszczących się w granicach techno. Pierwszy singiel, Ostatnia taka zima, to odrobinę zachowawczy, podobny do Skalpela numer, czekam aż będzie można grać resztę.
Cozy moss wracają z nowym singlem. Ponad siedem minut na start to dość odważna decyzja, ale przy takim cudnym trippy-postpunkowym brzmieniu to w zasadzie nic dziwnego. Poznaliśmy też trochę więcej szczegółów na temat albumu. Wołanie zamknie się w dziewięciu numerach obejmujących czterdzieści minut materiału, a Paweł z Decadent Fun Club jest jedynym gościem. Info ze strony Requiem Records. Obiecuję więcej, gdy całość już wyjdzie, bo szykuje nam się wywiad w radiu, a oprócz tego wpadnę na nieduży koncert w ramach cyklu Zawieje. Spodziewam się bardzo dobrych rzeczy.
Again and again, ogłoszenia. Może trochę niepotrzebnie to kolportuję, bo to spory event, ale wiecie, niezal na festiwalach, trzeba pisać. Tym razem, wiadomo: Feral Atom, pawlack, Zespół Sztylety, Artificialice, goddie, USO9001, Nene Heroine. Nie zapominam jednak o SEA YOU, tym razem za sprawą podcastu Sea You Live: Jak zarabiać na muzyce, jeżeli nie na koncertach i albumach?, w którym udział wzięła Zofia z Alfah Femmes. Myślę, że nawet jeśli dla kogoś nie jest to priorytetem, to warto posłuchać.
Po roku wpadłem na koncert Feral Atom! Od teraz, a przynajmniej tym razem, Ola grała w towarzystwie Jędrzeja, autora projektu Kryowake. Pojawiły się dwa nowe tracki, a wieść gminna nosi, że zbliża się longplay. Kiedy? Zobaczymy! Z własnej obserwacji mogę powiedzieć, że wyrazista gitara będzie odgrywać większą rolę niż w ostatnich propozycjach. Jeśli natomiast chodzi o MUD/O, to w niektórych momentach trzeba sobie zdać sprawę, że zwyczajnie nie jest się w grupie docelowej. Życzę więc powodzenia w dalszym szczelnym wypełnianiu sal koncertowych, bo patrząc po czwartkowym koncercie – problemów nie będzie.
Nowość z Krakowa. Marcin z zespołu Dziewczęta i Magda ze Strangers In My House wystartowali z trip-hopowym duetem Szara Godzina. Pierwszy singiel jest okej, choć brzmi bardzo bezpiecznie, ale wierzę, że warto czekać na więcej, bo ich dotychczasowe zespoły dostarczały naprawdę fajną jakość. Nawet, jeśli nie każdy kawałek siadał, to realizacyjnie były to solidne produkcje, tak jak i tutaj.
Nie moja rozmowa, więc wrzucam wcześniej niż na końcu posta. Niedawno do audycji Michała Daniluka w Czwórce wpadli we watch clouds. Jeśli ktoś potrzebuje jeszcze zachęty do sprawdzenia ich ubiegłorocznej płyty, to polecam – bo mimo, że ja jej nie ominąłem, to po odsłuchaniu wywiadu sam pomyślałem, że może jednak poświęciłem jej za mało czasu. Link: We Watch Clouds: ten album to dobry początek, by zacząć z nami przygodę.
Kilka dni temu udało mi się dotrzeć również na końcówkę QX i całe Hanako w ramach cyklu Polski z Offu w Ośrodku Kultury Ochoty. Jeśli chodzi o Kudłatą, to z wymienionego powodu nie wypowiem się o całości, ale końcówka przypominała bardziej performens teatralny niż koncert jako taki – co jest bardzo spoko, oczywiście jeśli ktoś lubi, w takiej sytuacji polecam.
Jeśli natomiast chodzi o Hanako, to grali oni przede wszystkim materiał z nowej, nadchodzącej płyty, która ukaże się jeszcze w tym roku. A jak brzmi? Zaskakująco – choć może niekoniecznie, patrząc na przykład na niedawne we watch clouds – łagodniej. Pojawia się więcej brzmień, które przypisałbym do do stoneru, może też do psych rocka lub grunge'u, albo, co zaskakujące, pop punku. Pojawia się również więcej czystszego wokalu. Nowy album może nas naprawdę zaskoczyć.
W dzisiejszym odcinku podsumowania jest dosyć intensywnie, więc dla odmiany proponuję piosenkę Mateusza Franczaka, który podrzucił mi klimatyczny, niespieszny numer. Ten nazywa się Lepiej i opowiada o ostrożności, ale w naprawdę ładny sposób - niby całość prowadzona jest niezobowiązującą gitarą i zblazowanym głosem, ale pojedyncze uderzenia, trzaski i ambient nadają wszystkiemu wyrazu.
W poprzednią sobotę w Pasjonautach spotkałem się najpierw z Paulą Dudek, ilustratorką i graficzką, która opowiedziała o kulisach swojej pracy – m.in. na poziomie konceptualnym czy w kontekście obawy o grafiki generowane przez AI. Następnie odwiedziły nas dwie reprezentantki Centrum Archiwistyki Społecznej (na zdjęciu, aut. Maciek Jaźwiecki), z którymi porozmawiałem o tworzeniu, systematyzowaniu i udostępnianiu tworzonych oddolnie archiwów. Ostatnio za to rozmawiałem z Mariuszem Meusem z Honorowego Południka Krakowskiego o geodezji (Romantyczna strona geodezji. Bez niej nie znalibyśmy świata) oraz z Julią Rocką na temat tiktokowania, aktorstwa i jej pełnoprawnego debiutu (Julia Rocka: muzyka stała się ogromną częścią mojej tożsamości). Nie mniej miło, więc polecam sprawdzenie każdego podlinkowanego nagrania.
Podrzucam śliczną fotkę, udaną jak rzadko, a tym samym dwa odcinki Wieczoru Rezydentów, oba miłe i przyjemne: 26 stycznia, gdzie między innymi Młody Żmija, nowe Zwidy i The Ferrules, oraz 2 lutego, gdzie grałem Artificialice, color blue i Feral Atom. Zbliża się trochę fajnych wywiadów, stay tuned!
Sezon letni obfituje w przeróżne imprezy, ale król jest tylko jeden. Parę słów o OFF Festivalu 2025 musiało się tutaj pojawić. Tym bardziej, że zapowiadało się na najmocniejszą edycję od lat. Czy te oczekiwania zostały spełnione? Czy na Scenie Eksperymentalnej przydałyby się kamizelki ratunkowe? Czy pod sceną główną powstała zapowiadana piramida z ludzi? O tym poniżej. Zawsze śledzę OFFowe ogłoszenia ze sporą ekscytacją, ale przyznam, że tęskniłem za znaną formułą, czyli radiowym spotkaniem na żywo z Arturem Rojkiem i stopniowym odsłanianiem lineupu. Za każdym razem jest to też porcja parskania śmiechem, bo on ewidentnie specjalnie tak podprowadza artystów, by do samego końca nie było w pełni jasne, o kogo chodzi, a te wszystkie omówienia są dość zabawne, w tym dobrym, sympatycznym sensie. Tak czy inaczej: już pierwsze wieści były grube. Fontaines D.C., Snow Strippers, Geordie Greep. Osobiście jarałem się tylko na dublińczyków, ale to po prostu obiektywnie są d...
OFF Festival jaki jest, każdy widzi. Co roku grupka fanów zastanawia się, czy line up w sumie okazał się super, czy może jednak beznadziejny, czy jeden hydrant wystarczy dla wszystkich i ile razy uda się zrobić Arturowi Rojkowi zdjęcie z przyczajki. I wszystkie te zabawy są fajne, ale pogadajmy o koncertach. Bo - jak zwykle - jest o czym. Do tego posta powstawiałem trochę świeżych linków z amatorskich nagrań, więc nie zdziwię się, jeśli coś spadnie. Wstęp może być w zasadzie taki sam, jak co wakacje - dyskusji o repertuarze było sporo, w tym roku przeważało kwestionowanie headlinerów, sceny One Up Tiger, obecności Johna Mausa i Otsochodzi. Dodajmy do tego, że akurat na weekend pogoda się załamała, że nie dojechał saksofonista zespołu Maruja, a gitarzysta Hotline TNT spadł ze sceny i złamał nogę, a ktoś pomyśli, że było słabo. No więc nie było - o to, zdaje się, nie trzeba się martwić. W tym roku byłem na OFFie nie tylko prywatnie, ale przynajmniej w części służbowo, więc w najbliżs...
Po trzech latach od słynnego ewakuowanego Open'er Festivalu ponownie odwiedziłem Gdynię. Jeśli nie trafiliście tu po raz pierwszy, to wiecie, że jestem raczej odbiorcą skrojonym pod OFFa, ale przy kilku poprzednich razach w Kosakowie również bawiłem się nieźle. Zresztą po wpisach o Primaverze widać, że na dużych imprezach też się odnajduję. Spora część ogłoszeń zachęciła. A jak było tym razem? Zacznijmy może od tego, że harmonogram ujawniania tegorocznego lineupu był co najmniej lekko dezorientujący. Długo było cicho, wśród potencjalnych uczestników pojawiły się nawet obawy, że Open'er może w ogóle się nie odbędzie. Oczywiście takiego ryzyka nie było, przecież to nie Fest, na stronie którego licznik sprzedanych biletów wciąż wynosi 0/20 000 z ostatnią aktualizacją 10 września ubiegłego roku. Tak czy inaczej, nie pomagała też nieregularność. Ale też, jak by nie patrzeć, ogłoszenia takie jak Linkin Park, Muse czy Doechii zostały odebrane bardzo dobrze, chociaż moim zdaniem Magda...
Komentarze
Prześlij komentarz